En na de terugplaatsing waren de wachtweken officieel begonnen. De twee aankomende weken worden enorm spannend voor ons. Zouden we over twee weken eindelijk een positieve test in handen hebben? We hebben in ieder geval goede hoop en vertrouwen dat het deze keer wel zou gaan lukken. Maar voor nu is het eerst nog twee weken wachten, en hopelijk gaan deze weken snel voorbij.
De eerste wachtweek
Gelukkig gaat de eerste week snel voorbij, en hebben we genoeg te doen. Ook heb ik deze week veel dagen dat ik aan het werk ben. Wat ik eigenlijk wel heel erg fijn vind, zo heb je tenminste wat afleiding en ben je er niet de hele tijd mee bezig. En op de momenten dat we vrij zijn, proberen we zoveel mogelijk dingen samen te doen. Zodat de tijd wat sneller gaat, en we niet de hele tijd zitten te wachten.
De tweede wachtweek
En dan zitten we alweer in de tweede wachtweek. Ik merk nu aan mezelf dat ik wel wat onzekerder wordt. Iedere keer als ik naar het toilet ga ben ik bang dat het niet gelukt is. Maar gelukkig is dat tot nu toe nog niet zover. En proberen we allebei maar hoop en moed te houden, dat het deze keer wel gelukt is. Maar aan de andere kant, hoe vaak heeft mijn lichaam mij/ons wel niet voor de gek gehouden? Dat we ook dachten dat het wel was gelukt, maar uiteindelijk weer de zoveelste negatieve zwangerschapstest te zien krijgen. En van de medicatie krijg je ook allerlei symptomen, dat het erop lijkt dat het deze keer gelukt is.
De uitslag van onze terugplaatsing
Het leek allemaal de goede kant op te gaan, tot afgelopen maandag de 12 wachtdag. Helaas had ik wat oud bloed verloren, niet dat het gelijk hoeft te betekenen dat het niet gelukt was. Maar toch hadden we er allebei geen goed gevoel meer over. We besloten maar om maandagmiddag een zwangerschapstest te doen, voor het geval dat. En je raad het al, deze was negatief. Vervolgens hadden we nog een ´vroege zwangerschapstest´ gedaan, maar ook deze was negatief. Op dat moment zakt de moed wel in je schoenen, en wist ik gewoon dat het niet gelukt was.
Op dinsdagochtend voor de zekerheid toch nog maar een zwangerschapstest doen, en ook deze was negatief. Op dat moment breek ik, en komen de tranen. Ik weet gewoon niet meer hoe ik er mee moet omgaan. We hadden zulke goede hoop en vertrouwen dat het deze keer wel zou gaan lukken. En vervolgens is alle hoop en vertrouwen weer weg geslagen. Een fertiliteitstraject is gewoon kei en keihard.
Tegen beter weten in doen we vanochtend toch nog maar een zwangerschapstest. We weten de uitslag al, maar vandaag zou het de officiële testdag zijn. Ik vind het moeilijk om er mee om te gaan, maar vandaag ben ik de hele dag aan het werk en zet mijn masker wel op. Onder werktijd bel ik het ziekenhuis even om onze uitslag van het icsi traject door te geven. De hele dag kan ik me groot houden, maar als ik eenmaal aan de telefoon onze uitslag doorgeef, breek ik toch weer. De verpleegkundige is wel ontzettend lief en biedt een luisterend oor. Wat echt super fijn is, ze leven echt met ons mee.
Als ik weer eenmaal thuis ben komt het besef weer, dat het deze keer niet gelukt is. En merk ik dat ik boos en gefrustreerd ben op mijn lichaam, dat het niet doet wat het zou ´moeten´ doen. Ik weet ook wel dat ik aan boos zijn niks heb, maar het voelt als falen. Keer op keer lukt het niet, en dat frustreert me enorm. Waarom lukt het toch niet? We zijn nog nooit zover gekomen, en toch gaat het iedere keer mis. Soms heb ik het gevoel dat we een psychisch spel aan het spelen zijn, waar geen einde aan te komen lijkt. Maar dat krijg je gratis bij een fertiliteitstraject, en moet je proberen mee om te gaan. Wat soms heel goed gaat, en soms totaal niet.
Ik merk dat ik het op dit moment ontzettend lastig vind om er mee om te gaan. Iedere keer heb je weer goede hoop, want alles lijkt zo goed. En vervolgens is alle hoop weer weg, en is het een emotionele rollercoaster. Ik kon heel goed omgaan met alle emoties, maar op dit moment weet ik het zelf niet meer. Maar dit zal er wel bij horen, en ja ook dit hoort bij een fertiliteitstraject. Maar ik kan je vertellen dat het niet meevalt om iedere keer een teleurstelling te verwerken en weer verder te gaan. Op dit moment voelt het dat er iedere keer een deur voor ons open gaat, en de volgende keer krijgen we deze deur weer in ons gezicht gedrukt. We gaan alle kanten op met onze emoties, van blijdschap tot verdriet.
Voor nu gaan we deze teleurstelling eerst maar eens proberen te verwerken en dan zullen we wel weer zien. Even een paar mindere dagen hoort er ook bij, en daarna proberen we maar weer onze schouders eronder te zetten. En zullen we wel gaan zien waar het ons gaat brengen. Ondanks dat de hoop en moed nu ver te zoeken is, hebben we natuurlijk nog 3 mooie embryo´s in de vriezer liggen. Wat we nu ook niet moeten vergeten, dat is op dit moment even het enigste lichtpuntje. En hopelijk komt het de volgende keer wel goed, daar proberen we maar van uit te gaan.
