Op woensdag 19 februari mogen we weer naar het ziekenhuis voor een echo. Om te kijken hoeveel follikels er groeien. We zijn erg benieuwd hoeveel follikels er zijn na één week hormonen spuiten. We hebben om 10:10 uur een afspraak in Zwolle en zorgen dat we hier op tijd zijn.
Tijdens de echo zijn er 11 mooie follikels te zien, een mooi elftal! De follikels zijn al mooi gegroeid, maar moeten nog iets verder groeien. Voor vanavond moet ik nog een keer doorgaan met de hormonen. En we krijgen voor morgenochtend weer een afspraak voor een echo. Hopelijk zijn de follikels morgen al groot genoeg voor de punctie.
Vervolgecho 2
Op donderdagmorgen 20 februari heb ik een afspraak staan om 8:50 uur in Meppel. We hebben samen even overlegd dat ik hier zelf even naar toe ga, zodat mijn man niet weer weg hoeft van zijn werk. Op de echo is te zien dat de follikels weer mooi gegroeid zijn, er zijn er nu zelfs 13 follikels te zien.
Ze zijn nog niet groot genoeg voor de punctie, dus moet ik vanavond nog een keer doorgaan met de hormonen. En krijg ik voor vrijdagochtend 21 februari weer een afspraak voor een echo. De gynaecoloog geeft aan dat het er op lijkt dat aanstaande zondag de punctie gaat plaatsvinden. Spannend nu komt het allemaal wel heel dichtbij, en zullen we snel horen of het dus wel of niet gaat lukken.
Bij die gedachte worden we allebei al super zenuwachtig en gespannen. De afgelopen 2 weken zijn we allebei al zenuwachtig en gespannen voor de uitslag. En nu komt het dus ineens wel heel dichtbij. Voor nu proberen we het los te laten, voor zover we dat kunnen. Deze aankomende dagen zullen voor ons wel de toekomst bepalen, maar we hopen nog op het beste.
Vervolgecho 3
Op vrijdagochtend 21 februari heb ik weer een afspraak in het fertiliteitscentrum voor een echo. Deze keer gaat mijn man wel weer mee naar de afspraak. De follikels zijn weer mooi gegroeid en er zijn er nog steeds 13 follikels te zien. Het baarmoederslijmvlies is ook mooi opgebouwd qua dikte. De follikels zijn groot genoeg voor de punctie en de punctie is aanstaande zondagmorgen. We moeten ons zondagmorgen tegen 8:00 uur melden en om 8:30 uur gaat de punctie beginnen. Ik moet vandaag vóór 14:00 uur de Cetrotide injectie zetten en vanavond om 21:30 uur de Ovitrelle. Dan is het voor nu klaar met de hormoonspuiten en is het afwachten tot zondagmorgen. We zullen het zondag wel gaan beleven, tegen de punctie zelf zie ik niet heel erg op. Ook omdat ik nu weet wat ik kan verwachten en hopelijk valt het mee qua pijn.
De punctie
En dan is het zover, de punctie gaat weer plaatsvinden. Als we thuis zijn merk ik dat ik eigenlijk nog niet zo zenuwachtig en gespannen ben. Maar als we er eenmaal zijn wordt ik wel ontzettend zenuwachtig en gespannen. Want nu komt het allemaal toch wel heel dichtbij, ook al leef je er de afgelopen dagen natuurlijk wel naar toe.
Nog even gauw naar het toilet de blaas legen, voordat de punctie gaat beginnen. Al snel worden we opgehaald door de verpleegkundige. En krijg ik als eerst een infuus, alvast voor de medicatie. Helaas gaat dit niet gemakkelijk en moet het infuus daarna in mijn andere arm. Dan komt de gynaecoloog en de analist binnen, en kan de punctie bijna beginnen.
Maar wat valt het deze keer tegen, ik had niet verwacht dat het zoveel pijn zou doen. En hoop ik dat de punctie snel klaar is, want dit houd ik niet heel erg lang vol. Gelukkig zijn de arts en verpleegkundige en mijn man ontzettend lief voor me. En helpen ze je er ook echt doorheen. Ondanks de pijn zit de punctie er wel vrij vlot op, gelukkig maar. Nu kunnen we weer even bijkomen in de uitslaapkamer.
Mijn man haalt even een kopje koffie voor ons, en we kunnen even lekker rustig zitten. Dan komt de analist bij ons om te vertellen hoeveel eicellen er zijn gevonden. Er zijn maar liefst 12 eicellen gevonden, en de zaadcellen zijn ook van goede kwaliteit. Tot nu toe in ieder geval positief nieuws. Vervolgens komt de arts nog even bij ons kijken en kunnen we lekker naar huis.
Maar mijn man en ik hadden afgesproken om na de punctie even een ontbijtje te halen bij de La Place. Dus zo gezegd, zo gedaan. Even heerlijk ontbijten en daarna rustig naar huis toe. Eenmaal thuis doen we het zondag lekker rustig aan en ga ik nog even een paar uurtjes slapen. Ik heb wel ontzettend last van buikpijn en erge krampen, maar daar nemen we wel een paracetamol voor in. Nu hopen op een goede uitslag, alleen al als ik eraan denk word ik ontzettend zenuwachtig. Hopelijk is het morgen gauw 14:00 uur en weten we waar we aan toe zijn!
De uitslag
En dan is het zover, de dag dat we de uitslag krijgen. Gelukkig is mijn man vrij zodat we in ieder geval samen zijn, ongeacht wat de uitslag zal zijn. We doen in de ochtend lekker rustig aan, en we proberen te ontspannen voor zover ons dat lukt. We gaan tegen half 10 toch even een klein stukje wandelen in de bossen met ons hondje Tiamo. Even proberen ergens anders aan te denken. Maar helaas lukt ons dat niet en kunnen we eigenlijk nergens anders meer aan denken dan aan de uitslag. Zullen er dit keer wel eicellen zijn bevrucht?
Omdat ik toch nog behoorlijk last van mijn buik heb lopen we even een klein stukje. En dat stukje is ook precies lang genoeg voor mij. Als we weer thuis zijn gaan we even een kopje koffie samen drinken. En gaan we nog even een serie samen kijken, om niet de hele tijd op de klok te kijken. Ondertussen is mijn man met hele andere dingen bezig en zorgt hij er voor dat de telefoon op geluid staat. Doordat hij daarmee bezig is, gaat zijn telefoon af om te luisteren hoe hard de beltoon gaat (en ja die stond ontzettend hard aan). Waardoor je hoort hoe hard de telefoon afgaat als je gebeld wordt. Op dat moment schrok ik ontzettend en dacht dat het ziekenhuis al belde voor de uitslag. Gelukkig konden we hier allebei om lachen, en kijken we nog even onze serie af.
En dan gaat de telefoon om 11.30 uur wel, het ziekenhuis belt. Mijn man neemt de telefoon op en ik hoor hem zeggen ´Dat is goed nieuws´. Dan weet ik al genoeg, er is gelukkig dus een bevruchting opgetreden. Tranen van opluchting en geluk.. Het is dus toch gelukt! We zijn weer een stapje verder, zo ver zijn we in 6 jaar tijd nog nooit geweest. Er waren 11 rijpe eicellen waarvan er 4 bevrucht zijn. Een mooi aantal dus, we weten dus dat dit traject wel voor ons werkt!
We kunnen het eigenlijk bijna nog niet geloven, maar wat zijn we blij! En we hadden het wel gehoopt maar eigenlijk niet meer verwacht. Er valt een last van onze schouders af, we zijn weer een stapje dichterbij! We zijn er natuurlijk nog lange niet, maar dit geeft ons allebei zeker weer hoop. Nu op naar woensdag de terugplaatsing, en hopelijk een goede afloop!
Wat een mooie blog met (tot nu toe) een mooi resultaat en ik hoop voor jullie dat deze nog mooier gaat worden! Heel veel succes morgen met de terugplaatsing!
Wat me wel opviel is dat er een ander protocol wordt gehanteerd in het ziekenhuis waar jullie gaan. Wij hebben namelijk maandag de punctie gehad en horen donderdag pas of er een bevruchting is en als er 1 embryo is dan is de terugplaatsing gelijk die dag en bij meerdere dan wordt gewacht tot zaterdag.
Maar is het dan zo dat er bij jullie 1 worst terug geplaatst en de andere 3 ook gord genoeg zijn voor de vriezer?
Hej Carola,
Dat hopen wij ook, de terugplaatsing is goed gegaan. Nu afwachten 🙂
Klopt inderdaad, wij hebben woensdag ook gehoord dat de andere 3 goed door gedeeld waren, deze gaan in de vriezer.
Groetjes,
Laura