We zijn nu ongeveer 1,5 week verder nadat we het nieuws hebben gekregen dat er helaas geen eicellen zijn bevrucht. Op de dag dat we het hoorden was ik erg emotioneel, en had ik eigenlijk nergens zin in. Gelukkig kregen we vanuit onze omgeving steun en lieve woorden, wat ons allebei erg goed heeft gedaan. Ook hebben we veel lieve reacties gekregen op social media, ook dit heeft ons erg goed gedaan. Ondanks dat het natuurlijk verdrietig nieuws is, proberen we ook wel weer verder te kijken. En zijn er ook wel momenten dat we weer ergens om konden lachen. We moeten er uiteindelijk samen iets van maken, en nee het is niet altijd makkelijk. Maar we hebben zelf de keuze om te kiezen hoe we hiermee om gaan. En tuurlijk sta je stil hierbij, dat zo het ´eindstation´ wel heel erg dichtbij komt.
Hoe gaan we verder
In de dagen erna hebben we er vooral veel over gepraat, om het zo te kunnen verwerken. en dat we het zo een plekje kunnen geven. Ook ben ik maandag wel weer gewoon aan het werk gegaan, even een beetje afleiding. Ik merk aan mezelf dat ik er goed en makkelijk over kan praten zonder er emotioneel over te worden. Maar ook heb ik in deze dagen wel eens even een momentje, dat het even niet zo lekker gaat. Toch hebben we er voor gekozen om de zondag (na het slechte nieuws) eventjes samen wat te gaan doen. Even lekker er uit en je gedachten proberen los te laten en te genieten van het mooie weer. We zijn tegen de middag even naar Giethoorn geweest en hebben daar wat rond gewandeld. En zijn daarna even naar de Oude Aarde gegaan. Daar zag ik een paar mooie oorbellen liggen van Maansteen de steentjes hebben een perzikkleur. Ik had hier het één en ander over gelezen dat het een speciale werking zou hebben. Het bevordert een eventuele zwangerschap en schenkt hoop. Ach, wat is er mis met een beetje bijgeloof? We zullen zien of het zijn werking gaat doen, haha.
Emoties
We gaan allebei heel erg anders om met onze emoties, wat ik soms lastig vind. Maar aan de andere kant is het natuurlijk ook heel logisch, we zijn twee verschillende mensen. En die gaan ook anders om met hun emoties. En sowieso heb ik het idee dat mannen veel nuchterder zijn dan vrouwen, ik ervaar het allemaal net iets emotioneler. Het belangrijkste is dat we elkaar respecteren in hoe we allebei met onze emoties omgaan. En mijn man is sneller positief op deze momenten dan dat ik ben. Bij moet het altijd even landen, en dan denk ik bij mezelf ´kom op lau, we moeten weer door´. Ik schiet er uiteindelijk niks mee op om de hele dag in bed of op de bank te liggen. Het verandert daardoor allemaal niet, het enige wat we kunnen doen is positief blijven, en genieten van ons leven samen. En door deze blogs te schrijven, verwerk ik het allemaal een beetje. En kan ik het voor nu een plekje geven. Maar iedere dag denk ik er wel aan, of ben ik er toch wel mee bezig. Maar gelukkig hebben we ook veel steun aan onze kleine hondenvriend Tiamo!
Toekomst
En ja, ik ben bang voor wat er komen gaat en of het ooit goed gaat komen. Maar gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken, en we weten niet hoe het allemaal gaat lopen. En uiteindelijk is dat misschien maar goed ook. Mijn vertrouwen en hoop zijn allebei wel even weg op dit moment, maar ik ik zal ze allebei binnenkort wel weer vinden. En dan gaan we er weer vol goede moed mee verder.
Evaluatiegesprek
Gelukkig kunnen we nu a.s 28 november weer naar het ziekenhuis voor een evaluatiegesprek met de Gynaecoloog. En dan zullen we wel meer horen over hoe en nu verder. We hebben in ieder geval nu de tijd gehad, om ons in te lezen voor de volgende stap in de behandeling namelijk ICSI. Daar zal ik de volgende keer weer wat meer over vertellen.
Bedankt dat je mijn blog weer gelezen hebt!
