Op woensdag 6 november gaan we weer samen naar het fertiliteitscentrum deze keer in Meppel. We zijn gisteren ook heen geweest voor een echo, en vandaag hebben we weer een controle echo. De eitjes zijn weer flink gegroeid en zijn klaar voor de punctie. Met de gynaecoloog bespreken we verder het behandelplan en wat er nu verder gaat gebeuren. Zoals de gynaecoloog zegt tegen de verpleegkundige ´Even een potje voor meneertje´, we krijgen dus een potje mee voor de ´ingrediënten´ van mijn man.
Vandaag vóór 14.00u moet ik de cetrotide injectiespuiten. En dan vanavond om 21.30u de ovitrelle, de laatste 2 injecties in deze ronde! Voor de grap stuur ik een berichtje dat mijn man vanavond de ovitrelle om 21.30u bij mij mag injecteren als ´lucky shot´. En wat ik niet had verwacht stemt hij hier ook nog mee in. Dus zo gezegd, zo gedaan wel met trillende handjes haha. Maar toch knap dat hij het wél heeft gedaan, voor iemand die dat nog nooit eerder heeft gedaan.
Voorbereiding op de punctie
Vanmorgen om 8:15u moeten we ons melden in het fertiliteitscentrum. Mijn man levert zijn potje met ´ingrediënten´ in bij de balie van het laboratorium. En nu even gauw mijn blaas legen, door de spanning kan ik om de 10 minuten wel naar het toilet. Nu is het wachten in de wachtkamer totdat we worden opgehaald. Het is nog zo rustig in de wachtkamer, dat ik van de zenuwen mijn eigen hart hoor bonken. Dan komt de verpleegkundige me ophalen, en krijg ik alvast het infuus voor de pijnstillende medicatie. En mogen we daarna weer even terug naar de wachtkamer. Hoe dichterbij het komt dat de punctie gaat beginnen, hoe meer ik erg tegenop zie! Ik heb geen idee wat ik kan verwachten, zal het er pijn doen? of zal het allemaal erg mee vallen?
Als we weer even in de wachtkamer zitten worden we opgehaald door de verpleegkundige. We gaan de behandelkamer binnen, en er worden ons een aantal vragen gesteld. Vervolgens is het zover, ik mag me van onderen uitkleden en plaats nemen op de stoel. Daar krijg ik een hartslagmeter op mijn vinger, en krijg ik de bloeddrukmeter op mijn arm. Dan komt de analist binnen voor het opvangen van het follikelvocht. Ons ´matchmakers´ pasje wordt gescand, zodat onze ingrediënten straks wél bij elkaar terecht komen. Dan brengt de verpleegkundige de pijnmedicatie in via het infuus. Dit voel ik gelijk, en word erg draaierig en licht in het hoofd. Het voelt alsof ik een paar borrels teveel op heb, haha.
De eicel punctie
Dan gaat de punctie starten, als eerste zie ik de grote naald, en vraag aan mijn man ´oh jurr, is dat de naald waarmee ze de punctie gaan doen´? Hij antwoordde dat hij het niet weet of het met die naald gebeurd. Nou ja we zullen het wel gaan zien en gaan voelen denk ik dan. Als sommige follikels worden aangeprikt voel ik wel een beetje pijn, maar is het wel dragelijk. Vervolgens als de arts de grote follikels gaat aanprikken, voel ik dit wel goed. Het doet zo’n pijn dat ik hoop dat het snel is afgelopen. En gelukkig is dat ook zo, na 5 minuten ongeveer is de punctie al klaar. De analist neemt het opgevangen follikelvocht mee naar het laboratorium, waar gekeken gaat worden hoeveel eicellen er zijn gevonden. De analist verteld dat hij later terugkomt om te vertellen hoeveel eicellen er zijn gevonden en wat de kwaliteit van de zaadcellen zijn.
https://youtu.be/9PcazruGtpM
Ontspannen na de eicelpunctie
De punctie is nu klaar, en de verpleegkundige helpt me met het aandoen van mijn ondergoed en broek. Vervolgens mag ik rustig omhoog komen en even blijven zitten en dan wordt ik ineens ontzettend misselijk. Ik krijg een spuugbakje voor de zekerheid, waarvan ik later gelukkig geen gebruik van heb hoeven maken..Dan loopt de verpleegkundige met me mee naar de ´uitslaapkamer´. Hier staat een stoel die je heerlijk in de ligstand kan zetten en er ligt een warme kruik klaar voor mijn buik. We gaan allebei even rustig zitten en drinken even een kopje thee. En we praten even samen na over de punctie, en hopen allebei dat de resultaten goed zijn
De uitslag van de punctie
Na ongeveer een klein half uurtje komt de analist naar ons toe. Er zijn maar liefst 11 eicellen gevonden!! We zijn echt super blij, meer dan we hadden gedacht en verwacht. Ook zijn er genoeg spermacellen gevonden! De kwaliteit van de eicellen en spermacellen zijn goed, dus tot nu toe lijkt alles positief. Nu is het afwachten of de eicellen worden bevrucht. Hier wordt morgenochtend naar gekeken, want dit heeft even de tijd nodig. We krijgen een kaartje mee waar alle resultaten opstaan. We worden morgen tussen 9.00u en 13.00u gebeld, of de eicellen zijn bevrucht. Spannend, hier moeten we nog even op wachten.
Hoe voel ik mij na de eicelpunctie?
Na de punctie voel ik mij op zich goed, op wat buikpijn na. maar de pijnstillende medicatie doet zijn werk ook nog. Omdat we zo blij zijn met het resultaat tot nu toe, besluiten we een kopje koffie en een taartje te eten/drinken bij de La Place. Daarna gaan we lekker naar huis en doen we die dag rustig aan. De dagen erna heb ik nog steeds last van buikpijn, en lukt een eind wandelen niet echt. Ik probeer het natuurlijk wel, en vraag weer veel te veel van mezelf. En kom ik mezelf daarna weer tegen, En neem ik maar een verstandig besluit voor mezelf, en doe de dagen daarna lekker rustig aan. In de avond beginnen de zenuwen wel te komen, zouden we morgen een goede uitslag krijgen? We hebben eigenlijk allebei hele goede hoop.
Uitslag, bevruchte eicellen?
Zaterdag worden we gebeld over de uitslag, of de eicellen zijn bevrucht. En dan wordt je gebeld over de uitslag van de bevruchte eicellen. Ik hoor aan de andere kant van de telefoon: ‘Mevrouw Kwint, ik heb helaas geen goed nieuws voor u. Er is helaas geen enkele eicel bevrucht.. Dit is wel het laatste wat we hadden verwacht.. Toch probeer je elke keer weer zo positief te zijn en hebt er werkelijk waar alles voor over. Elke keer de hoop dat het nu wel zou gaan lukken.. En vervolgens is alle hoop en vertrouwen in één keer helemaal weg.
Aan de andere kant ook fijn dat we nu dus wel weten dat hier de oorzaak zit, dat het tot nu toe nog niet gelukt is. En dat het dus niet ’tussen ons oren zit’ , dat er iets mis was/is. Of de opmerking krijgt ‘laat het toch los, ga eens lekker op vakantie dan ben je vast zo zwanger’. Nee helaas, was het allemaal maar zo makkelijk. Dat we alles even kunnen loslaten en dat we dan zo ineens zwanger waren. En helaas beseffen we nu ook dat het zonder een medisch traject, nooit zal lukken.Ondanks dit grote verdriet proberen we toch positief te blijven. Deze tegenslag samen verwerken, en weer voorzichtig naar de toekomst kijken. En blijven we samen sterk, gelukkig hebben we elkaar!
De dagen erna gaan mijn gevoelens en emoties alle kanten op. En merk ik dat ik veel aan het piekeren ben. En vraag ik mezelf af, zou het ons ooit lukken om ouders te worden? De logische stap na dit alles is een ICSI behandeling. Ik merk dat ik door dit alles bang wordt en het vertrouwen hierin verlies. Iedere keer de hoop en vertrouwen, en vervolgens is alles weer in één keer weg.
Telefonisch contact
Op maandag zou ik worden gebeld door de verpleegkundige. Ik had zaterdag eigenlijk alleen maar gehoord dat de eicellen niet waren bevrucht. De oorzaak wisten we niet, en de verpleegkundige vertelde dat er geen duidelijk oorzaak was. Een fijn gesprek gehad met de verpleegkundige. We moesten ons nu maar gaan inlezen in ICSI behandeling. En hopelijk hebben we eind november een evaluatiegesprek met de Gynaecoloog. Of als het tegenzit wordt dit pas ergens in december.
