Toen werd het de man van te veel

Door doen en maar door doen… je kent het misschien wel? Dat is wat ik al 3 jaar aan het doen ben en helaas is mij dit afgelopen dinsdag (23-6-2020) teveel geworden. Ons fertiliteitstraject doet mij veel meer dan dat ik in eerste instantie dacht. Laura die vroeg mij of ik ook niet mijn verhaal wou delen op niet vanzelf zwanger zodat ook het taboe op vruchtbaarheidsproblemen doorbroken wordt en alles wat daarbij komt kijken. Eigenlijk moest ik helemaal niet lang nadenken, natuurlijk wil ik dat. Het feit dat het me nu allemaal teveel wordt hoort ook bij ons vruchtbaarheidstraject.

Wie is de man achter wensmama Laura?

Dat is een goede vraag… daar moet ik eigenlijk op dit moment ook achter gaan komen. In hoofdlijnen wil ik best even vertellen wie ik ben en wat me boeit. Mijn naam is Jurriën en alweer 1 jaar (10-5-2019) gelukkig getrouwd met Laura. Ondertussen is Laura al ruim 5 jaar gestopt met anticonceptie en zijn we vanaf april 2018 in behandeling bij het fertiliteitscentrum Isala in Zwolle. Naast dat wij heel graag papa en mama willen worden ben ik natuurlijk meer dan onze kinderwens. Waar ik ontzettend blij van word is de buitenlucht, zo vind ik het geweldig om lange afstandswandelingen te maken of huttentochten. Zo heb ik 2 jaar geleden in de Dolomieten samen met mijn vader en broertje een 4 daagse huttentocht gelopen/klommen. Tuinieren is ook iets waar ik heel veel positieve energie van krijg.

Al ruim 10 jaar maak ik websites, Laura schrijft voornamelijk en ik zorg ervoor dat jullie dit kunnen lezen 😉. Zo kwamen we vorig jaar zomer (2019) op het idee om niet vanzelf zwanger op te richten, het platform voor stellen met fertiliteitsproblemen. Het voornaamste doel is om het taboe op vruchtbaarheidsproblemen te verbreken en in contact te komen met gelijkgestemden (lotgenoten vind ik altijd zo stom klinken..).

Terug naar waarom ik ook mijn verhaal wil vertellen… taboe doorbreken… that’s it!

Ik merk dat wij mannen veel te trots zijn om over onze (vooral deze) emoties te praten. (vast niet alle mannen hoor, maar wel veel geloof mij!) Toch doet het ons ontzettend veel, vandaar dat ik mijn verhaal wil delen.

Waar loop ik tegenaan tijdens ons fertiliteitstraject?

De wens om papa te worden is bij mij ontzettend groot. Vanaf het moment dat laura stopte met de pil hadden we afgesproken (we waren toen nog heel jong) om er NIET mee bezig te gaan. Nou.. ik kan je één geheim verklappen stoppen met de pil en er samen niet mee bezig zijn gaat je niet lukken. Als je besluit te stoppen met de pil dan is het geen optie om er niet mee bezig te zijn… 

Maanden gingen er voorbij, helaas iedere maand weer een menstruatie. Toen was Laura een keer 2 dagen over tijd, op het werk was ik er de hele tijd druk mee.. het zou toch niet, wat zou het geweldig zijn. Helaas een dag later begon de menstruatie, zo leef je iedere maand immens mee en wil je het zo graag.

Moraal van bovenstaande, je spreekt af met elkaar je wil er niet mee bezig gaan ‘we gaan het wel zien’ en toch ben je er mee bezig. Ondertussen waren we ruim 2 jaar verder en was Laura nog niet zwanger. Onze valkuil is dat we er zelf ook niet of te weinig over spraken, ik wimpelde het iedere keer heel makkelijk af ach het komt wel goed schatje…

Totdat het moment dat het begin 2018 Laura allemaal teveel werd, uit een gesprek bij de arts bleek dat de kinderwens en het idee dat er iets niet goed was met haar vruchtbaarheid toch een heel groot ding was geworden. Laura was zo immens verdrietig, dit heeft mij toen zo ontzettend veel pijn gedaan om mijn (destijds) vriendin zo moedeloos te zien.

Na het gesprek bij de arts zijn we doorgestuurd naar het fertiliteitscentrum Zwolle, alles over ons traject kun je HIER lezen.

Ik wil er graag op terugkomen waar ik tegenaanloop, of wat ik moeilijk vind binnen ons vruchtbaarheids traject.

1. Ik kan mijn emoties moeilijk een plekje geven.
2. Praten over vruchtbaarheidsproblemen en ons traject.
3. De onzekerheid en hoe ziet onze toekomst eruit?

Toen werd het me allemaal teveel

Zoals ik al even aangaf is het me allemaal teveel geworden. Helaas is de emmer overgelopen, het is nooit één reden waarom het iemand teveel wordt. Zo ook niet bij mij, er zijn tal van redenen waarom het me nu teveel is geworden…

Continu heb ik druk op de borst, een gespannen gevoel en krijg steeds minder gedaan. Dit kun je jaren volhouden, steeds net de touwtjes aan elkaar knopend. Ik was aan het werk van vakantie naar vakantie. Dit jaar lukte dat niet meer. Nu moet ik eerlijk zijn dat de Corona pandemie mij ook niet veel goed gebracht heeft, i.v.m. mijn A.D.H.D. ben ik structuur nodig. Dit viel helemaal weg, ineens was ik thuis aan het werk en was alles anders. Dinsdag 23-6-2020 heb ik mezelf afgemeld.

Afgelopen donderdag avond (25-06-2020) heb ik onderstaande geschreven op onze community en wil ik graag met jullie delen.

Hoi allen,

Helaas kan ik alles ook niet meer op het rechte pad houden. Merk dat het traject om onze kinderwens te vervullen ook mijn tol op eist.
Ik ben heel erg benieuwd hoe andere mannen hier mee om gaan. Helaas kan ik niet goed praten over onze vruchtbaarheidsproblemen. Ik doe alsof het me iedere maand niks doet, maar als ik diep in mij gevoelens kijk doet het me heel veel.

Dan heb ik het nog niet eens over de pijn die het mijn vrouw doet. Dit gaat bij mij door merg en been…

De coronatijd heeft mijn adhd brein ook niet veel goeds gebracht, ik ben in mijn werk mijn hele structuur kwijt. Het resultaat is dat ik nu thuis zit…:(

Dinsdag aanstaande 30-6-2020 heb ik een afspraak bij de bedrijfsarts.. hoe gaan jullie met alle emoties om en hebben jullie tips?

Iedere reactie is welkom, maar ik hoop dat ook mannen het taboe gaan doorbreken want het doet ons veel meer als dat we laten merken.

Alvast dank, en respect.

Groetjes, Jurr

Ik weet dat we binnen de community met ongeveel 95% vrouwen zijn, bij deze wil ik ook alle wenspapa’s uitnodigen lid te worden van onze community zodat we met elkaar in contact kunnen komen. Want achter iedere wensmama staat (vaak) een wenspapa! Laat je niet kennen, want zoals ik in bovenstaande ook schrijf. Het doet ons allemaal veel meer dan we laten merken!

AANMELDEN

Werken aan herstel

Voor nu ga ik vooral rust nemen, onderzoeken hoe het zo ver heeft kunnen komen en werken aan mijn herstel. Zoals ik al in mijn citaat vraag: Hebben jullie tips, hoe om te gaan met emoties, praten en wellicht heb je veel geleert van een boek?

Ik ben benieuwd😊

Hier wou ik het voor nu bij laten, ik ben benieuwd naar jullie hartverwarmende reacties.