Je grenzen verleggen tijdens een fertiliteitstraject, dat is vast heel herkenbaar voor velen die ook bezig zijn met een fertiliteitstraject. Omdat je het zó graag wilt, heb je er werkelijk waar alles over om een kindje te krijgen. Als je eenmaal de over de grens heen gaat, is het makkelijk om steeds verder te gaan. Want tijdens een vruchtbaarheidsbehandeling ga je sneller een stap verder in een traject.
Maar wat zijn jouw/jullie grenzen in een fertiliteitstraject? Ga je voor altijd door of heb je je eigen grens bereikt? En denk je hier wel eens over na? Het is natuurlijk een lastig onderwerp, maar wat vooral belangrijk is dat je jouw/jullie eigen grenzen kent. En dat je dit ook bespreekbaar maakt naar elkaar toe.
In deze blog ga ik hier wat meer over vertellen over wanneer dit bij ons te sprake kwam. En hoe wij hier samen proberen mee om te gaan. We zitten nu nog in de wachtweken voor ons volgende terugplaatsing. Maar hoe lang deze wachtweken gaan zijn, weten we nog niet. Want door het coronavirus zijn alle fertiliteitsbehandelingen op ´pauze´ gezet.
Dit is een heel erg lastig onderwerp, want wanneer vind je het genoeg? Wanneer heb je je eigen grens bereikt? Wanneer heb je er voor jou gevoel alles aan gedaan om jullie kinderwens in vervulling te laten gaan? Over deze onderwerpen denk ik zelf ook wel eens na, en ook samen met mijn man. Aangezien we nu al ruim 6,5 jaar bezig zijn met onze kinderwens.
Maar hadden wij van te voren ook nooit gedacht en verwacht dat het na die 6,5 jaar nog niet gelukt zou zijn. Want eerlijk is eerlijk, als je niet te maken hebt gehad met vruchtbaarheidsproblemen sta je er ook niet zo snel bij stil. Dat was voor ons ook zo, totdat je gaat starten met allerlei onderzoeken en verschillende fertiliteitstrajecten.
Tijdens een fertiliteitstraject
Want als je eenmaal bezig met in een fertiliteitstraject, ga je gemakkelijker je grenzen verleggen. Wat natuurlijk ook logisch is, als je een grote kinderwens hebt. Zo gingen wij namelijk ook iedere keer een stapje verder. Je begint natuurlijk bij het begin en er volgen dan allerlei onderzoeken, vervolgens gingen wij starten met iui´s met hormonen. Dat werkte voor ons niet, en dan ga je al gauw door naar de volgende fertiliteitsbehandeling.
Je neemt al snel weer de volgende stap, en het kon mij nooit snel genoeg gaan. Ook als je weer een maand moest wachten, viel dat in het begin heel erg tegen. Maar tegenwoordig stel ik me er maar op in dat het allemaal nog wel even kan gaan duren. We zijn wel heel blij dat we nog een stap verder kunnen, maar het eindstation komt dus ook wel weer steeds dichterbij. En dan ga je samen wel nadenken over wat zijn onze grenzen? Hoelang willen wij nog in deze onzekerheid zitten?
Maar aan de andere kant als er weer een poging is mislukt, ben je vaak in je hoofd alweer de nieuwe poging aan het plannen. Want uiteindelijk hebben we het gevoel dat we zo dichtbij zijn, en hebben we dat er natuurlijk ook voor over. We hebben nu eerst nog 3 embryo´s die kunnen worden teruggeplaatst. En dan hebben we nog 1 volledige icsi behandeling, en hopelijk hebben we daar genoeg aan.
Wat zijn onze grenzen?
Ik merkte bij onszelf dat we snel een stapje verder gingen. Maar wat zijn nou eigenlijk je grenzen in zo’n fertiliteitstraject? Want je begint natuurlijk aan een fertiliteitstraject omdat je graag samen kinderen wilt. Dus eigenlijk heb je er wel alles voor over, maar tot hoe lang ga je door? Iedere keer de hormonen in je lijf is ook niet bepaald fijn. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de emoties en je mentale gesteldheid.
Want ook dat hakt er behoorlijk in. Want hoeveel teleurstellingen kun je verwerken? Iedere keer na een teleurstelling, verwerk je dit en ga je vervolgens weer verder. Je hebt de moed en hoop weer gevonden en we gaan er weer voor!
Ik merk zelf dat we nu ondertussen al ruim 6,5 jaar bezig zijn met onder kinderwens, de vraag wel steeds vaker naar boven komt. Tot waar gaan we? Wanneer is het voor ons genoeg? Het is heel lastig om die vraag te beantwoorden. Maar zelf hebben wij het er samen wel steeds vaker over. De wens is zeker heel groot om een kindje samen te krijgen. En toch proberen we ook heel realistisch te zijn, en wat is voor ons de grens tijdens een fertiliteitstraject.
Ondanks dat ik de laatste tijd heel goed met mijn emoties om kon gaan, merk ik nu ook dat ik het nu wel weer lastig vind om er mee om te gaan. En zeker na onze eerste terugplaatsing heb ik het er moeilijk mee, dat het weer niet gelukt is. Iedereen om je heen gaat weer verder met alles, wat natuurlijk ook heel logisch is. En dat vindt ik zelf soms wel erg lastig om daar mee om te gaan. Maar uiteindelijk zullen wij het samen moeten doen, en moeten wij iedere keer een teleurstelling verwerken.
Tot hoever gaan we?
Over deze vraag kunnen we de komende periode genoeg nadenken. Want door het coronavirus staat ons fertiliteitstraject stil, net als bij zoveel andere stellen. En weten we niet wanneer we weer verder kunnen, en voor nu proberen we het maar los te laten. Het is natuurlijk ontzettend balen, maar uiteindelijk kunnen we niks veranderen aan de hele situatie.
Zoals ik net al vertelde hebben we nu nog 3 embryo´s en kunnen we nog een keer 1 volledige icsi behandeling ondergaan. Hopelijk gaat het ons lukken, en anders maken we dit nog allemaal af. En zoals we er nu in staan vinden we het dan eigenlijk ook wel goed. Uiteindelijk hebben we er dan echt alles aan gedaan, en dan kunnen we verder met ons leven.
Want de hele tijd in deze onzekerheid leven is ook niet erg fijn, we nemen het nu voor lief. En we hebben het zelf in de hand wanneer we dan wel willen stoppen. En dat is een keuze die we zelf gaan maken, en waar we samen achter staan. We zijn hierin samen erg duidelijk naar elkaar toe, wat super fijn is! En zitten we samen op 1 lijn, het belangrijkste vinden we dat we het samen leuk hebben. Dat is uiteindelijk waar het omdraait, en als we dit samen overwinnen kunnen we samen alles aan!
Het mooie van ons fertiliteitstraject is dat we dichter tot elkaar zijn gekomen, want ik besef me ook heel goed dat dit ook heel anders had kunnen zijn. Daar ben ik wel ontzettend dankbaar voor, dat we het samen toch maar ´even´ allemaal doen. En iedere keer komen we samen de teleurstelling weer te boven, wat niet altijd even gemakkelijk is. Maar we proberen er maar mee te dealen, verwerken het en we gaan weer verder.
